wtorek, 29 października 2013

Czy pierwsi muzułmanie spotykali się tylko z wrogim stosunkiem ze strony innowierców?

Przyglądając się doświadczeniom muzułmanów z innowiercami, odnajdujemy wiele przykładów ludzi, którzy jeśli nie wspomagali to przynajmniej zachowywali neutralny stosunek do wyznawców Islamu. Oczywiście znamy z historii głównie przejawy otwartej niechęci czy jawnej wrogości skierowanej bezpośrednio do Proroka (sws) oraz muzułmanów, ale skupmy się tutaj na postawach odwrotnych. A jest ich sporo, np.:

* ochrona i wsparcie jakiej udzielił Prorokowi (sws) Abu Talib, który zmarł jako nie-muzułmanin
* pomoc udzielona przez Safwana ibn Umayyah, który pożyczył muzułmanom dużą ilość broni podczas ich walki z plemieniem Hawazin.
*ojciec chorego, żydowskiego chłopca zachęca syna do udzielenia pozytywnej odpowiedzi na prośbę Proroka (sws), który podczas odwiedzin wezwał go do przyjęcia Islamu.
*ochotnicze przyłączenie się klanu Banu Hashim (nie-muzułmanie) do Proroka (sws) i jego zwolenników podczas oblężenia zainicjowanego przez Kurajszytów. Muzułmanie otrzymywali również od innowierców pomoc w postaci dostarczania żywności.
* ochrona udzielona Abu Bakrowi przez ibn ad-Doghonnah, nie-muzułmanina, dzięki któremu Abu Bakr nie musiał uciekać z Mekki. (Ibn ad-Doghonnah rzekl do Abu Bakra: "Ktoś taki jak ty nie powinien być zmuszany do opuszczenia swojego domu. Pomagasz potrzebującym, dbasz o krewnych, karmisz biednych, respektujesz gości i udzielasz pomocy w czasie nieszczęścia")

Trzeba wiedzieć, iż sam Prorok (sws) zaufał nie-muzułmaninowi Abdullah ibn al.-Oraiqit, który pełnił rolę jego przewodnika w czasie migracji do Medyny, innym razem Prorok (sws) powierzył zadanie szpiegowania armii Thaqeef również nie-muzułmaninowi ibn Abi Hadradowi.

Na uwagę zasługuje oczywiście też  historia migracji grupy muzułmanów do Etiopii - kraju chrześcijańskiego

 (tłumaczenie fragm. książki 'Muslim And non-Muslim Relation' by dr Saeed Ismaeel Sieny)

wtorek, 8 października 2013

Cos dla relaksu: Moje wiersze o Islamie, cz. 2

***
Zobacz już fadżr*
Kolorem budzi niebo
Błękitny deszcz na ziemie spadł
Budząc do życia żywego
A potem słońce pełni straż
Wraz z zuhrem* się bratając 
Niech pełnia jego wzmocni nas
Modlitwą oddychając
Zastyga w cieniu ludzki kształt
W skupieniu ku czci Stwórcy
Koronę drzew pochyla wiatr
Rozbrzmiewa asr* w pamięci
Pomruki cykad, maciejek smak
podrażnia zmysły stworzeń
W ich oczach  już widać księżyca twarz
zapomnieć o magreb*? Broń Boże!
Aksamit ciszy w przestworzach lśni
a na nim wór z diamentami
I dźwięczny odgłos echem śle
Modlitwy iszaa* za nami
fajr - modlitwa o świcie
zuhr - modlitwa południowa
asr - modlitwa popołudniowa
magreb - wieczorna
iszaa - modlitwa nocna

piątek, 6 września 2013

Coś dla relaksu: Moje wiersze o Islamie ;)

***
Tak, jestem muzułmanką
No i co z tego?
I nie brak piątej klepki mi
I uśmiech mam dla każdego
Tak, i wierzę  w Jedynego Boga
Stwórcę dzieł  wszelakich
I nie, nie ogarnia mnie trwoga
gdy w życiu smak nie taki
Tak, modlitwa to mój słaby punkt
W pokłonie bezpieczeństwa
Dziękczynne słowa składam Mu
Chroniące od szaleństwa
Nie jestem gorsza ani lepsza
I wciąż mądrości się uczę
A to, co przychodzi mnie nie zniechęca
Bo z wiarą  przechodzi w duszę 
Tak, wiem co będzie potem w świecie
Którego dziś nie widzimy
Każdy samemu tam los sobie plecie
Niczyjej nie ma w tym winy
To tylko my i tylko w nas 
Ten wybór pozostaje  
Gdy z drogi prostej wchodzimy w las
lub często na rozstaje...


wtorek, 3 września 2013

Relacje muzułmanów z niemuzułmanami – jakie powinny być zgodnie z Koranem i sunną


Islam jest religią, która obejmuje każdą część ludzkiego życia ustanawiając dla nich określone wytyczne. Zalecenia te opierają się na głównej zasadzie, która idealnie komponuje się z podstawowymi regułami pozostałych aspektów życia człowieka i współgrając z nimi daje do zrozumienia, że jest tylko jeden Stwórca i jeden doskonały prawodawca. Podstawa ta zwykle funkcjonuje jako coś w rodzaju osi wokół której poruszają się pozostałe normy postępowania oraz reguły życia. Należą do nich również relacje wyznawców islamu z innowiercami.


Prawidłowość tych stosunków, będąca podstawową regułą zachowania wobec niemuzułmanów, opisana jest w kilku wersetach:

My posłaliśmy cię (o, Muhammadzie) jedynie jako niezrównane miłosierdzie dla wszystkich światów” [Koran 21-107]

Werset ten jasno stwierdza, że Muhammad (a tym samym Islam) został zesłany jako znak miłosierdzia dla wszystkich żywych istot, zarówno ludzi jak i dżinów. Religia, której Muhammad stał  się ostatnim wysłannikiem prowadzi ludzkość do zadowolenia i szczęścia, zarówno na tym ziemskim świecie jak i w w życiu po śmierci. Tu jednak nasuwają się pytania czy Islam został dany jako miłosierdzie tylko dla tych, którzy świadomie wybierają go jako swoją religię  oraz czy muzułmanie powinni nakłaniać innowierców do jego przyjęcia?

Odpowiedź na to znajduje się w wersecie 256 sury Krowa:

Nie ma przymusu w religii. Droga prawości jasno odróżniła się od (drogi) nieprawości.”


Z kolei inny werset szczegółowo precyzuje charakter relacji, który powinien dominować pomiędzy muzułmanami a tymi, którzy nimi nie są. W Koranie, werset 8-9 sury 60 czytamy:

Bóg nie zabrania wam postępować w sposób uprzejmy i sprawiedliwy wobec tych, którzy nie prowadzą  wojny przeciwko wam ze względu na waszą religię  ani nie wypędzają was z domów. Zaiste, Allah miłuje ludzi prawdziwie sprawiedliwych. Bóg zabrania wam jedynie brać sobie za przyjaciół i strażników tych, którzy prowadzą  przeciwko wam wojnę  ze względu na waszą religię  i wypędzają was z domów albo też  wspierają innych w tym, by was wypędzali. Kto bierze ich sobie za przyjaciół i strażników – ten jest (człowiekiem) występnym”.



Zatem werset 8 tej sury mówi, że  muzułmanie nie powinni nikogo zmuszać do przyjęcia Islamu. Allah (swt) nie zabronił muzułmanom sprawiedliwie traktować tych, którzy nie zwalczają ani nie prześladują Jego wyznawców. Bóg zatem nie zabrania czynienia wobec nich dobra. Oczywiście życzliwość jest czymś więcej niż bycie sprawiedliwym, ponieważ poprzez okazanie życzliwości i przychylności sami inicjujemy pozytywne relacje wobec niemuzułmanów. Dalsza lektura powyższego wersetu wyjaśnia też, że ci, którzy udzielają pomocy prześladowcom Islamu, nie są od nich lepsi. Podsumowując, powyższe fragmenty Koranu uczą muzułmanów, aby nie zmuszali innych do przyjęcia Islamu. Wersety te zostały objawione zaraz po tym, jak Bóg zakazał brania opiekunów i doradców spośród Jego wrogów oraz zachęcał muzułmanów do naśladowania Proroka Abrahama, który ich bojkotował i zwalczał. Fakty te potwierdzają jedynie nieustającą ważność postępowania nakazanego w wersetach 8 i 9 sury 60. Zauważamy także, że werset 2 tej samej sury jasno objaśnia termin 'wróg':


Jeśliby zdobyli nad wami przewagę, to byliby dla was wrogami (a nie przyjaciółmi), i wyciągnęli złośliwie przeciwko wam ręce i języki. Oni pragną również, byście stali się niewiernymi.” [60:2]


Tak więc nieprzyjaciółmi są ci, którzy prześladują muzułmanów w sposób czynny (poprzez aktywne działanie) lub chcą i robią wszystko, aby stali się oni ponownie niewierzącymi. Werset 7 sury "Doświadczana" stanowi też  wstęp do wersetów 8 i 9, potwierdzając, że wyżej opisana wrogość wcale nie musi trwać wiecznie. Allah (swt) mówi:

(Jeśli jesteście posłuszni nakazom i zakazom Boga, to) Bóg być może ustanowi miłość i przyjaźń pomiędzy wami i tymi spośród nich, z którymi dzieli was wrogość”.


Wrogość może zatem zmienić się w lojalność i przyjaźń, jeśli dotychczasowy nieprzyjaciel stanie się muzułmaninem, stroną, która daje poparcie lub przynajmniej ma do Islamu neutralny stosunek.


A ponieważ Allah (swt) zesłał Proroka Muhammada (sws) jako znak miłosierdzia dla Wszechświata [21:107], nic dziwnego więc, że powyższe wersety zawierają w sobie fundament zasad określających stosunek muzułmanów do innowierców.




Wniosek:



Islam jest religią pokoju i jego ostatecznym celem jest ustanowienie reguł pokojowego współżycia wszystkich ludzi w obu światach: w tymczasowym życiu na ziemi oraz życiu wiecznym po śmierci. Nawet w przypadku, gdy niektórzy ludzie nie chcą współpracować w celu osiągnięcia pokoju i szczęścia w tym jak i przyszłym życiu, Islam jest mimo to religią, która wskazuje kierunek uzyskania pokoju ducha chociażby w życiu ziemskim. Allah (swt) mówi w Koranie:


O, ludzie! Zaprawdę, stworzyliśmy was z (pary) mężczyzny i kobiety i uczyniliśmy was plemionami i rodzinami, byście się nawzajem znali (i tworzyli wzajemne relacje współpracując ze sobą, a nie pyszniąc się różnicami rasy lub statusu społecznego – i tym samym – żywiąc wrogość). Zaiste, najszlachetniejszym i najzacniejszym spośród was jest u Boga ten, który jest najlepszy pod względem pobożności, prawości i bogobojności.” [49:13]


Innymi słowy, Islam zachęca do współpracy i wysiłku na rzecz lepszego życia.
Staje się zrozumiałe, że Islam nie zrywa więzi rodzinnych ani nie zachęca do nienawiści czy przelewu krwi. Nie pozbawia też ludzi zagwarantowanej przez Boga wolności wyboru. Allah (swt) wyróżnił rodzaj ludzki oraz dżinów szczególnie ich obdarowując. Dary te (zdolności intelektualne, boskie przewodnictwo, wolność wyboru) czynią ich odpowiedzialnymi za wybory dokonywane za życia, których skutkiem będzie kara lub nagroda głownie w życiu po śmierci.
Gruntowne badania sprawozdań dotyczących ekspedycji wojennych prowadzonych za czasów Proroka (sws) pokazują, że Muhammad nigdy nie przewodził armii muzułmanów, którzy byli inicjatorami walk ani też nie wysyłał ich, aby zdobywali i podbijali nowe tereny. Większość relacji potwierdza, że celem bitew, w które angażowali się muzułmanie za czasów Proroka (sws) była albo samoobrona, albo odwet. Ogólnie przyczyny potyczek wojennych można sklasyfikować według następujących kategorii:
1. Samoobrona np. bitwa pod Uhud i al-Khandaq.
2. Odwet za prześladowania i nieustającą wrogość. Były to powody większości ważniejszych bitew, również z Kurajszytami pod Badr.
3. Podążanie za wrogą armią, która atakowała Medynę np. ekspedycja as-Saweeq lub Qarad.
4. Atak z zaskoczenia oddziałów nieprzyjaciela, które przygotowywały się do szturmu na muzułmanów np. walka z plemieniem banu al-Mustaliq czy ofensywa na miasto Dowmat al-Jandal.
5. Ukaranie zdrajców jak np. w przypadku banu Nadeer, banu Quraidah lub podboju Mekki.


Także od samego początku podstawą relacji muzułmanów z niemuzułmanami jest pokojowe do nich nastawienie i powinno ono takim pozostać nawet jeśli innowiercy odrzucają Islam, pod warunkiem że nie okazują widocznej i aktywnej wrogości.  Obowiązkiem muzułmanów jest pomimo wszystko dzielenie się Islamem z innymi ludźmi, nawet jeśli nie zostanie on przez nich zaakceptowany.
 




Prawdziwy muzułmanin traktuje niemuzułmanina tak jak on jego, a nawet lepiej, aby swoją postawą przybliżyć i zachęcić go do Islamu. Uczciwy i bezstronny stosunek do innowierców powinien charakteryzować każdego muzułmanina. Sprawiedliwość w Islamie ma bowiem tylko jedno oblicze i nie przypomina systemu sprawiedliwości znanego nam z ustrojów państw demokratycznych. Allah (swt) mówi:

O wy, którzy wierzycie! Bądźcie obrońcami prawości ze względu na Boga, dając świadectwo (ustanowienia) absolutnej sprawiedliwości. I niechaj nienawiść do jakiegoś ludu (albo jego nienawiść do was) nie skłoni was do (popełnienia grzechu) zejścia z drogi sprawiedliwości. Bądźcie sprawiedliwi: to jest bliższe i bardziej odpowiadające prawości i pobożności. Dążcie do sprawiedliwości i zawsze postępujcie bogobojnie. Zaprawdę, Bóg jest w pełni świadom tego, co czynicie” [sura Stół  Zastawiony, 5:8]


W razie gdyby odrzucenie Islamu wiązało się z wrogą reakcją, muzułmanie są zobowiązani stanąć w obronie swojej religii i siebie.
Pomimo opinii niektórych muzułmańskich uczonych twierdzących, że muzułmanie powinni walczyć z innowiercami, to takie twierdzenie nie ma żadnego poparcia w Koranie, tradycji Proroka czy praktykach praworządnych kalifów. Mamy nawet dowód na to, że  Prorok chcąc uzyskać od zarządzających wówczas Mekką Kurajszytów zgodę na wykonanie umry (małej pielgrzymki) zaakceptował ich warunek zakazujący głoszenia Islamu. Wydaje się, że  najważniejszą rolę  odgrywały w powyższej sytuacji takie czynniki jak obopólna zgoda oraz legalność władz zarządzających Mekką. 


Są uczeni, którzy uważają że główna zasada warunkująca relacje muzułmańsko-niemuzułmańskie została zniekształcona w zależności od interpretacji dwóch wersetów Koranu (9:5,29). W rzeczywistości jednak mamy mnóstwo dowodów w Koranie, sunnie, biografii Proroka i historii Islamu, które odpierają te zarzuty. Nawet powierzchowna lektura 13 wersetu sury Skrucha daje do zrozumienia, że  mowa tu jest wyłącznie o wrogich Islamowi i muzułmanom innowierców, takich, którzy w sposób czynny ich atakują. W żaden sposób sura ta nie może dotyczyć wszystkich niemuzułmanów. 




DŻIHAD W ISLAMIE:



Tak więc najważniejszą rzeczą w relacjach między muzułmanami a wyznawcami innych religii jest pokojowa egzystencja. Dopiero kiedy niemuzułmanie zaczną atakować i być nieprzyjaźnie usposobieni do wyznawców Islamu, to ci ostatni mają obowiązek bronić siebie i swojej religii. I to jest jedna z form muzułmańskiego jihadu  (dżihadu) – obrona. Słowo 'jihad' w języku arabskim oznacza walkę, ale obronną, a nie zainicjowaną przez muzułmanów.

Dla muzułmanina dżihad powinien oznaczać przede wszystkim walkę z jego osobistymi słabościami, tak, aby rzetelnie wypełniał on nakazy i polecenia Boga, a unikał tego, co zabronione. Należy także zaznaczyć, że nawet dżihad przeciwko najeźdźcom niekoniecznie musi oznaczać wejście na drogę wojny, ale np. próbę rozwiązania konfliktu poprzez skierowanie go do sądów, mediów, publicznych wpływowych osób lub organizacji.



 

Więzi międzyludzkie i rodzinne:


Jak zostało wspomniane wcześniej Prorok Muhammad oraz ostateczna wersja religii Islamu, jaką  ze sobą  niósł, została zesłana jako znak miłosierdzia dla wszystkich ludzi oraz dżinów. Allah (swt) zapewnia w Koranie: „My posłaliśmy cię (o, Muhammadzie) jedynie jako niezrównane miłosierdzie dla wszystkich światów” [21:107]

Dlatego też każdy muzułmanin powinien rozbudzać w innowiercach pozytywne zainteresowanie Islamem, a nie okazywać im wrogość czy zniechęcać do niego.

Wszyscy ludzie są braćmi w człowieczeństwie. Pochodzimy od Adama i Ewy (pierwszych rodziców), rozmnażamy się w ten sam sposób i dzielą nas wspólne cechy fizyczne, duchowe, umysłowe, psychologiczne i behawioralne, charakteryzują nas te same potrzeby i cele. Wszyscy powinniśmy troszczyć się o siebie i starać chronić się nawzajem przed złem, próbować sprowadzić niewierzących na prostą  drogę. Taka bowiem była tradycja proroków Boga - nauczanie i napominanie, przejmowanie się ich losem w przyszłym życiu itd . Natomiast w przypadku, gdy innowierca próbuje kłócić się i argumentować swoje racje, wtedy muzułmanin powinien wyrecytować surę 109. („Wy macie swoja religię , a ja mam swoją religię ”) [109:6]

Różnice religijne nie powstrzymywały Proroka (sws) przed udzielaniem muzułmanom rad dotyczących dobrego traktowania mieszkańców Egiptu odwołując się do ich prawa pokrewieństwa. Prorok odnosił się tu do swojej praprababki Hagar – żony proroka Abrahama oraz do swojej żony Maryam. Zgodnie z Koranem bowiem  żony Muhammada określane są mianem matek wiernych.


Uznając prawa krwi, pomimo różnych wyznań, Muhammad mówił: „Ród X nie jest moim opiekunem i powiernikiem, ponieważ mym jedynym stróżem i tym, w kim pokładam ufność jest Allah oraz bogobojni wierni, ale moim obowiązkiem jest wypełniać prawo pokrewieństwa tych pierwszych” (Bukhari, vol. 8:14)

Działając zgodnie z tą  zasadą  Prorok wypełniał prawo pokrewieństwa nawet w przypadku ówczesnego, największego wroga Islamu – plemienia Kurajszytów , w czasie trwania pokoju z nimi. Kiedy wódz plemienia banu Hanifa przyjął Islam to przysiągł, że nie będzie już sprzedawał zboża Kurajszytom o ile Prorok na to nie zezwoli. Muhammad udzielił na ich prośbę swojej zgody na sprzedaż ziarna (Bukhari,tlum.Khan vol.5:464-465). Prorok także zaakceptował prawo azylu, którego udzieliła dwóm niewierzącym krewnym swojego męża podczas podboju Mekki Um Hani (córka Abu Taliba),(Bukhari,tłum. Khan vol. 8:82). Także drugi z kalifów - Omar, wysyłał prezenty w postaci ubiorów swojemu nie będącemu muzułmaninem bratu, a wiemy, że kalif ten znany był z tak dokładnego przestrzegania nakazów Islamu, że nawet Szatan schodził mu z drogi  (Bukhari, tłum.Khan vol. 8:9-10).
Koran oczywiście również potwierdza prawa, które posiadają krewni, także niemuzułmanie:
 "(Jako warunek stania się dobrymi muzułmanami) My nakazaliśmy człowiekowi dobroć i uprzejmość wobec swoich rodziców; lecz jeśli ludzie usiłują doprowadzić cię do tego, byś przypisywał Mi jako współtowarzysza cokolwiek, o czym przecież nie masz żadnej wiedzy, to nie bądź im posłuszny" [29:8] . W innym wersecie Bóg mówi:
 "My nakazaliśmy człowiekowi w związku z jego rodzicami: jego matka nosiła go w wielkiej słabości i trudzie, a odstawienie go od piersi nastąpiło w ciągu dwóch lat. (Przeto, o ludzie), bądźcie wdzięczni Mnie i swoim rodzicom. Do mnie zmierza ostateczna wędrówka. Jeśli oni jednak zmagają się z tobą po to, byś przypisywał Mi coś, o czym z pewnością nie masz żadnej wiedzy, to nie bądź im posłuszny. Lecz nawet wtedy traktuj ich uprzejmie i z należytym szacunkiem co do (życia) tego świata..." [31:14-15].
W związku z powyższym Prorok (sws) nie zabraniał Asmie (córce Abu Bakra) opiekować się matką, która odwiedziła ją Medynie (Bukhari, tłum.. Khan vol 8:8). Istnieją również prawowite opinie muzułmańskich prawników mówiące o obowiązku utrzymywania i opiekowania się rodzicami (Ibn al-Qayyim, Ahkam vol 2:417-419). Inna zaś opinia mówi, że nawet krewny nie będący muzułmaninem ma prawo do części spadku po swoim krewnym, który był wyznawcą  Islamu (Ibn al-Qayyim, Ahkam 203-5).
Islam honoruje też więzi  sąsiedzkie oraz relacje  łączące całą społeczność bez względu na wyznanie jej członków. Allah (swt) nakazuje: "Oddawajcie cześć Bogu i nie przypisujcie Mu niczego za współtowarzyszy. I okazujcie dobroć rodzicom oraz krewnym, sierotom, potrzebującym i sąsiadowi, który jest (wam) bliski (pod względem pokrewieństwa, wiary bądź jedynie miejsca zamieszkania), a także sąsiadowi, który jest (wam) daleki (pod względem pokrewieństwa lub wiary), i towarzyszowi przy waszym boku (w czasie podroży, w rodzinie, w miejscu pracy), i podróżnikowi, oraz tym, którzy wam posługują. (Traktujcie ich dobrze, gdyż) Bóg nie miłuje tych, którzy są zarozumiali i chełpliwi." [Koran, 4:36]

Prorok (sws) również podkreślał znaczenie i przestrzeganie praw jakie posiadają wobec nas nasi sąsiedzi:
"Archanioł Gabriel ciągle przypominał mi o dobrym traktowaniu sąsiadów, aż zacząłem myśleć iż sąsiad będzie miał prawo dziedziczenia po sąsiedzie" (sahih Bukhari, vol. 8:27)
"Ktokolwiek wierzy w Boga Jedynego i Dzień Ostatni (Dzień Sądu) powinien dobrze traktować swojego sąsiada" (sahih Bukhari, 8:28)
Al.- 'Asqalani komentując powyższą tradycję  oraz cytując wymieniony werset Koranu (4:36) powiedział:
"Towarzysz Proroka (sws) zrozumiał ów werset jako ustanowienie ogólnej zasady. Dlatego kiedy zabił dla swojej rodziny owcę, nakazał część mięsa ofiarować swojemu sąsiadowi, który był żydem". Al.-Asqalani dodał też relacje At-Tabaraniego: "Prorok (sws) powiedział: Są trzy rodzaje sąsiadów - sąsiad posiadający jedno prawo czyli niemuzułmanin, sąsiad posiadający dwa prawa czyli muzułmanin oraz taki, który ma trzy prawa - sąsiad muzułmanin, który jest zarazem naszym krewnym"
Prorok (sws) również oznajmił: Na Allah, zaprawdę nie jest wierzącym. Na Allah, zaprawdę nie jest wierzącym, na Allah zaprawdę nie jest wierzącym. Towarzysz Proroka zapytał go: O, Wysłanniku Allah, kto? Prorok odpowiedział: Ten, przed którego złem sąsiad nie jest bezpieczny" (sahih Bukhari 8:28)
Al-Qaradawi podał, zarówno z tradycji Proroka (sws) jak i historii Islamu, mnóstwo przykładów sprawiedliwego i wspaniałomyślnego traktowania niemuzułmanów:
1. Bez względu na wrogi stosunek Kurajszytów, Prorok (sws) wysyłał dary dla mekkańczyków, aby rozdawano je w czasie okresu suszy.
2. Każdego roku Prorok (sws) przydzielał jałmużnę żydowskiej rodzinie.
3. Prorok (sws) wstał podczas przemarszu konduktu żałobnego, okazując w ten sposób szacunek zmarłemu żydowi.
4. Drugi z kalifów - Omar nakazał dawać jałmużnę  chorym na trąd chrześcijanom i pomimo tego, iż jeden z niemuzułmanów spiskował przeciwko niemu, kalif wciąż zalecał, aby dhimmi (niemuzułmanie żyjący w kraju Islamu) byli traktowani sprawiedliwie.
5. Kiedy Um al-Harith ibn Rabiyah, chrześcijanka, zmarła, kilku z towarzyszy Proroka (sws) uczestniczyło w jej pogrzebie.

Al-Qaradawi dodał, iż wielu spośród uczonych Islamu (np. Ikrimah lub ibn Sirin) zgadza się z opinią, że zakat może być ofiarowany dhimmi. Według niego takie zachowanie wywodzi się z nauk Islamu i podkreśla szacunek dla każdej istoty ludzkiej dając jej zarazem wolność wyboru religii oraz zwraca uwagę na to, iż niemuzułmanie nie mogą osadzać czy być uprzedzonymi do innowierców, tylko dlatego, że nie są oni wyznawcami Islamu.

KORAN I GENERALIZOWANIE:

Dokładny wgląd w styl Koranu daje nam do zrozumienia, że Święta Księga unika uogólniania jeśli chodzi o negatywne cechy niemuzułmanów. Jest to szczególnie widoczne w wersetach opisujących Lud Księgi lub politeistów. Podstawę stanowią dwie techniki, które użyte są w celu usunięcia generalizacji:
1. Wykorzystanie specyficznego słownictwa - język arabski zawiera pewne wyrazy, które jasno dają do zrozumienia, że dany opis odnosi się wyłącznie do pewnej grupy osób. Wśród tych słów można wymienić: fareeq (grupa), taayfah (grupa), kathir (dużo), min (trochę).

2. Kontekst (pośredni i bezpośredni) - czasem może się wydawać, że określony werset wydaje ogólny osąd, ale kiedy dokładnie zapoznamy się z sytuacją, do której się on odnosi - uogólnienie znika. Kontekst ujawnia się przed osądem lub zaraz po jego wypowiedzeniu. Na przykład werset 9:97 gdzie czytamy:

"Arabscy Beduini są (z natury) bardziej zatwardziali w niewierze i obłudzie i bardziej skłonni do (pozostawania) w niewiedzy o granicach ustanowionych przez Boga w Objawieniu zesłanym swemu Wysłannikowi. Bóg jest Wszechwiedzący (o naturze i stanie swoich sług), Mądry"


Po nich następuje kolejny, który brzmi:

"Pośród arabskich Beduinów są tacy, którzy biorą to, co rozdają (jako zakat i opłaty dla sprawy Boga), za grzywnę i czekają, aż spadnie na was jakieś nieszczęście; (lecz) ich dosięgnie straszne nieszczęście. Bóg wszystko słyszy, jest Wszystkowiedzący"


Tak wiec, jeśli zarecytujemy jedynie werset 97 sury 9 to nasuwa się przypuszczenie, iż opis dotyczy wszystkich Arabów. Dlatego dopiero po lekturze kolejnego (9:99) ujawnia się ich prawdziwe znaczenie.
Jeśli chodzi o sam kontekst to może on być rozwlekły oraz rozrzucony w tekście pomiędzy odpowiednimi komentarzami np. w przypadku wersetów 5:51 gdzie czytamy:

"O, wy, którzy wierzycie! Nie bierzcie sobie żydów ani chrześcijan za opiekunów i powierników. Jedni z nich są opiekunami i powiernikami drugich. Kto z was bierze ich sobie za opiekunów i powierników, ten stanie się ostatecznie jednym z nich (i zostanie zaliczony pomiędzy nich w życiu wiecznym). Zaprawdę Bóg nie prowadzi drogą  prostą  takich ludzi czyniących zło"

Kontekst powyższego wersetu zaczyna się od ajatu 12 tej samej sury (5:12), w którym Allah (swt) opowiada historię  grupy żydów i chrześcijan szydzących i odrzucających Proroka oraz spiskujących przeciwko muzułmanom. Tak wiec widzimy, że wzmianka na ten temat nie dotyczy wszystkich wyznawców judaizmu i chrześcijaństwa, lecz tylko tej ich części, która brała udział lub aprobowała wrogie działania.
Trzeba zaznaczyć, iż bywa i tak, że kontekst nie zawiera się w tekście, ale zawarty jest w charakterystycznym zdarzeniu istniejącym poza objawionym wersetem. Bez odniesienia się do samego zdarzenia, werset nie może być więc poprawnie objaśniony np. tak jak w przypadku 3:155, gdzie chociaż przyczyna powyższej groźby wydaje się być w nim zadeklarowana, to jednak pełne znaczenie nie jest jasne dopóki w wersecie 139 sury 3 nie przeczytamy opisu bitwy pod Uhud. Innymi słowy groźba z wersetu 151 została dana nie z powodu oddawania czci bóstwom, ale z powodu agresji i wrogich działań w stosunku do muzułmanów.
Podobne wrażenie odniesiemy, kiedy przeczytamy (bez odniesienia do kontekstów zdarzeń) wersety 120  i 145 sury 2,

"Nie będą z ciebie nigdy zadowoleni żydzi ani chrześcijanie, dopóki nie pójdziesz za ich wiarą i sposobem życia..." (fragment 2:120)

"Nawet jeślibyś (o Wysłanniku) przyniósł tym, którym dana była Księga, wszelkie rodzaje znaków i dowodów, oni nie zwróciliby się w twoim kierunku (qibla). Zaprawdę, ty nie zwracasz się w ich kierunku, a część z nich nie zwraca się w kierunku (obranym przez) innych. Jeślibyś poszedł za ich namiętnościami i mrzonkami po tym, jak przyszła do ciebie wiedza, to byłbyś z pewnością pomiędzy czyniącymi zło" (2:145)

których kontekst zaczyna się w 2:40.

Jeśli będziemy starali się zrozumieć te dwa wersety (2:120 i 2:145) bez odniesienia do ich kontekstów, dojdziemy do wniosku, że Koran sam sobie zaprzecza. Uogólnione znaczenie powyższych ajatów  zaprzecza bowiem innym, zaprzecza też  sunnie Proroka, legalnym opiniom większości muzułmańskich prawników oraz źródłom historycznym, które dają dowody istnienia niemuzułmanów neutralnych oraz akceptujących Islam i wspierających jego wyznawców. Na przykład Allah (swt) mówi:

"Pośród Ludu Księgi są tacy, którzy - jeśli powierzysz im skarb pewnej wagi, to go tobie oddadzą" (3:75)

oraz:

"...I z całą  pewnością przekonasz się, że najbliższymi spośród nich pod względem sympatii wobec wiernych (muzułmanów) są ci, którzy mówią: jesteśmy chrześcijanami. Jest tak, gdyż pomiędzy nimi (chrześcijanami) są pustelnicy (poświęcający się oddawaniu czci Bogu, szczególnie nocą)  i mnisi (którzy zmagają się ze swoją  naturą  zmysłową, zawsze pełni bojaźni przed karą  Bożą) - i są tacy także ze względu na to, że nie są wyniośli" (5:82)

Allah również objawia:

"Oni nie wszyscy są tacy sami: pośród Ludzi Księgi jest wspólnota stojąca mocno, recytująca Objawienia Boga w porach nocnych i padająca na twarz (w uwielbieniu Boga). Oni wierzą w Boga i w Dzień Ostatni, a także nakazują to co jest słuszne i dobre oraz zachęcają do tego, a zabraniają zła i starają się mu zapobiec. Oni również spieszą do czynienia dobrych dzieł, jakby współzawodnicząc w nich ze sobą. Tacy (ludzie) są spomiędzy sprawiedliwych" (3:113-114)

Dlatego też , aby zrozumieć jakikolwiek werset właściwie nie możemy ignorować bezpośredniego lub pośredniego kontekstu świętego tekstu. Niestety świadomie lub nie, wiele osób pomija go i wyciąga złe wnioski i interpretacje.












 Fragmenty książki 'Muslim And non-Muslim Relation', dr Saeed Ismaeel Sieny)
Tłumaczenie: Anna Miriam





































poniedziałek, 2 września 2013

ISLAM...- co to za religia?


Islam...dlaczego?


Islam   jest religią wszystkich Proroków począwszy od Adama a skończywszy na Muhammadzie (Niech Pokój będzie im wszystkim). Islam został zaakceptowany przez Boga jako religia dla całej ludzkości i jest ostatecznym, pełnym Objawieniem, które Allah przekazał Muhammadowi – ostatniemu Wysłannikowi Boga, a Koran jest ostatnią Objawioną Księgą zesłaną przez Boga.


Islam...dla kogo?


Islam jest religią przeznaczoną dla każdego człowieka, którego Bóg powołał do życia, obdarzył rozumem i któremu otworzył serce na prawdziwa wiarę.


Islam...kiedy?


Słuchaj głosu swojego serca, odpowiedz na wezwanie Boga: „Panie Nasz! Oto my usłyszeliśmy Wołającego, wzywającego do wiary: „Wierzcie w swojego Pana! - i uwierzyliśmy. Panie Nasz, wybacz nam nasze grzechy i wymaż nasze złe uczynki, a w (chwili) śmierci zabierz nas do siebie z prawdziwie pobożnymi i cnotliwymi” [3:193]


Co należy uczynić, aby zostać muzułmaninem/muzułmanką?


Aby to uczynić, wystarczy powiedzieć (najlepiej po arabsku): Aszhadu an la illaha illa-llah, ła aszhadu an-na Muhammadan rasulu-llah. (Co oznacza: Oświadczam, że nie ma boga oprócz Boga Jedynego i że Muhammad jest Jego ostatnim Wysłannikiem).

Dobrze jest również wyznać: Wierzę w Allaha (Boga Jedynego), Jego aniołów, Księgi, Proroków, w Dzień Sądu Ostatecznego oraz dobre i złe przeznaczenie. Składam obietnicę, że nie będę czcił nikogo innego oprócz Allaha, modlił się regularnie (5 razy w ciągu dnia), płacił zakat (rodzaj jałmużny) i będę posłuszny Bogu. Chwalmy Boga, który doprowadził mnie do wiary.


Czym jest Islam?


Religia islamu składa się z trzech głównych części:

  1. Szahada (wyznanie wiary)
  2. Wiara
  3. Czyny obowiązkowe
Wyznanie wiary zostało omówione w poprzednim punkcie.

Wiara oznacza wierzyć w Boga Jedynego, w Aniołów, w Księgi objawione, w Proroków, Dzień Sądu Ostatecznego oraz w przeznaczenie.

Obowiązkowymi uczynkami jest Salat (modlitwa), Zakat (jałmużna), Saum (post) oraz Hajj (pielgrzymka)


Co oznacza wiara w Allaha?

Jako muzułmanie wierzymy, że Allah jest Jedynym Bogiem, naszym Panem i Stwórcą wszystkiego. Nawet aniołowie i prorocy są jedynie stworzonymi przez Niego sługami, wypełniającymi Jego wolę. Wśród nich są także Jezus i Muhammad (pokój niech będzie z nimi), którzy nie posiadają w sobie żadnych boskich pierwiastków. Tylko Allah jest Jedynym Bogiem: Żyjącym, Samowystarczalnym, Wiecznym, Pierwszym bez początku i Ostatnim bez końca, Słyszącym i Widzącym wszystko, Najłaskawszym i Najmiłosierniejszym, Mającym na wszystko wpływ. Posiada On najpiękniejsze imiona i najszlachetniejsze cechy. Dlatego też nie wolno czcić ani modlić się do nikogo innego oprócz Niego.
Co oznacza wiara w aniołów?

Bóg stworzył aniołów, aby Go czcili i wypełniali Jego nakazy. Allah mówi w Koranie: „O wy, którzy wierzycie! Strzeżcie siebie i swoje rodziny (poprzez dyscyplinę wiary islamskiej i uwielbianie Boga) przed Ogniem, którego paliwem są istoty ludzkie i kamienie. Nad nim ustanowieni są aniołowie srodzy i dokładni (w wykonywaniu rozkazu ukarania), którzy nie są nieposłuszni wobec Boga, cokolwiek im nakaże, i wykonują wszystko to, co jest im nakazane (aby wykonali)” [Koran 66:6]

Jednym z aniołów jest Archanioł Gabriel, który przyniósł Objawienie Prorokowi Muhammadowi (Niech będzie z nim pokój). Innym aniołem jest Michał nadzorujący opady deszczu, kolejnym jest 'Anioł śmierci' odpowiedzialny za wzywanie dusz, których nadszedł czas odejścia z ziemskiego świata.
Aniołowie są sługami uhonorowanymi przez Boga, nie uznajemy ich za synów czy córki Boga.
Allah (Niech będzie pochwalony) mówi:
Lecz przecież niektórzy mówią: 'Miłosierny (Bóg) wziął sobie potomka'. Niech będzie Mu chwała (że jest całkowicie ponad tym!) Przeciwnie, ci (aniołowie, których oni traktują jako potomstwo Boga) są tylko Jego zacnymi sługami. Oni mówią jedynie to, co On im powiedział i co im pozwala mówić. I działają na jego rozkaz. On wie, co jest przed nimi i co jest za nimi (zna ich przyszłość i przeszłość, to, co oni wiedzą i co jest przed nimi ukryte). I oni nie mogą się wstawiać za nikim prócz Jego wierzących sług – tych, z których On jest zadowolony. I drżą z bojaźni przed Nim. Jeśliby ktoś z nich próbował powiedzieć: „Ja jestem bogiem, poza Nim”, to my odpłacilibyśmy mu Piekłem. W ten sposób pospłacamy wszystkim takim nikczemnikom” [Koran 21:26-29]
Co oznacza wiara w święte Księgi?

Muzułmanie wierzą, że Allah zesłał je wybranym przez siebie wysłannikom, aby przekazali oni ich treść ludziom. Księgi te zawierają słowa Boga. Wśród nich są:
1. Zwoje Abrahama
2. Tora przekazana Mojżeszowi
3. Psalmy Dawida
4. Ewangelia Jezusa
5. Koran objawiony Muhammadowi
Koran jako ostatnia Księga Objawiona potwierdza prawdę zawartą we wcześniejszych Księgach oraz je zastępuje.
Allah (swt) mówi: "Zesłaliśmy ci (o, Wysłanniku) Księgę z prawdą (uosabiającą prawdę, w której nie ma żadnego fałszu) potwierdzającą (Boskie autorstwo i prawdy wciąż zawarte w tym), co z Księgi zostało objawione przed nią i ją  strzegącą" [Koran, 5:48]
Bóg objawił Koran w języku arabskim i obiecał, że uchroni go od ludzkich zmian i modyfikacji, którym poddane zostały wcześniejsze Księgi.

Co oznacza wiara w proroków? 
Spośród wielu ludzi Allah (swt) wybrał Proroków, którym przekazał objawienie, a wśród nich wyróżnił Wysłanników, którym przekazał Prawo nakazując im postępować według niego oraz głosić i wyjaśniać je ludziom. Najważniejszymi Wysłannikami Boga byli: Noe (Nuh), Abraham (Ibrahim), Mojżesz (Musa), Jezus (Isa) oraz Muhammad.
Za pierwszego proroka Islamu (jako religii uznającej wiarę w Jedynego Boga) był Adam, Muhammad natomiast jest określany mianem 'pieczęci proroków', gdyż jest on ostatnim wysłannikiem Boga.
Co oznacza wiara w Dzień Ostateczny?
Muzułmanie wierzą, że po życiu ziemskim czeka ich życie po śmierci. W dniu Sądu  Ostatecznego Bóg zbierze wszystkich ludzi, aby ich rozliczyć z wiary i uczynków. Allah (swt) mówi: "I kto występował (przeciwko Bogu) i wolał życie tego świata - tego (ostatecznym) schronieniem będzie Ogień Palący. Co zaś do tego, który żył w bojaźni przed swym Panem, będąc zawsze świadom tego, że On go widzi i że stanie przed Nim (na Tamtym Świecie), i powstrzymywał swoją zmysłową naturę od żądz i kaprysów, zaiste - tego (ostatecznym) schronieniem będzie Raj" [Koran, 79:37-41]


Jakie są rodzaje czynów w Islamie?

Można je podzielić na 2 kategorie:

a) 'Ibadat - są to określone rytuały oraz obowiązki związane z kultem religijnym takie jak salat (modlitwa), zakat (jałmużna) i hajj (pielgrzymka)

b) Mu'amalat - w ich skład wchodzą wszelkie czynności indywidualne, których wykonywanie związane jest z rodziną, społeczeństwem lub całą 'ummą'.

Samych filarów Islamu jest 5: shahada (wyznanie wiary), salat (modlitwa), zakat (jałmużna), siyam (post), hajj (pielgrzymka).

Jakie jest znaczenie 'shahady' (wyznania wiary)?

Ash-shahada oznacza wypowiedzenie, szczerze i z wewnętrznym przekonaniem, następujących słów:

'Asz-hadu an la'illaha illa llah..." - Wyznaję, że nie ma boga oprócz Boga Jedynego - ta część wyraża wiarę w istnienie Boga Jedynego (Allah), Jego jedność oraz słuszność oddawania czci i posłuszeństwo wyłącznie Jemu.
...ła aszhadu anna Muhammadan rasulu-llah" - i wyznaję, że Muhammad jest Jego Wysłannikiem - tu muzułmanin wyraża wiarę w to, iż Muhammad jest wysłannikiem Boga oraz przeświadczenie, że Koran (słowa Allah) oraz sunna (tradycja Proroka) tworzą integralny i wszechstronny przewodnik, który kieruje ludzkim życiem we właściwy sposób.

Ile razy dziennie się modlimy?

Muzułmanie modlą się 5 razy dziennie w różnych porach dnia i nocy:

1. Fajr -  modlitwa o świcie.
2. Zhuhr - modlitwa południowa
3. Asr - modlitwa popołudniowa
4. Maghrib - modlitwa wieczorna
5. Isza - modlitwa nocna

Jakie są wymogi modlitwy (czego wymaga przygotowanie do modlitwy)?

Aby się modlić muzułmanin musi zadbać o to, aby jego ciało, ubranie oraz miejsce, w którym zamierza się modlić były czyste.

Co to jest al.-Taharat?

'Taharat' to czystość rytualna. Istnieją 2 rodzaje 'taharat":

a) Wudu ( mała/częściowa ablucja)
b) Ghusl (pełna/całkowita ablucja)

'Wudu' wykonuje się następująco:

Należy powiedzieć: Bismillahi r-rahmani r-rahim (w imię Boga, Miłosiernego, Litościwego) i posiadać intencję wykonania modlitwy (niyyah) np.wystarczy pomyśleć, że chcemy się modlić daną modlitwę. Następnie:
1. Umyj dłonie, wypłucz usta i oczyść wnętrze nosa wodą.
2. Umyj twarz
3. Umyj przedramiona wraz z łokciami (zacznij od prawego przedramienia)
4. Przetrzyj wodą głowę oraz wnętrze uszu.
5. Umyj stopy do kostek (poczynając od prawej stopy)
6. Powiedz szahadę.

Wudu nie musi być powtórzone tak długo, jak długo jest ważne, kiedy zostanie unieważnione należy przed kolejną modlitwą je powtórzyć. Wudu przerywa długi sen, wydalenie gazów, moczu lub kału.


'Ghusl' natomiast należy wykonać kiedy odbyło się stosunek seksualny, po samoczynnym wytrysku nasienia u mężczyzn oraz po odbytej miesiączce u kobiet. 'Ghusl' polega na umyciu całego ciała czystą wodą.

Jak się wykonuje 'salat' (modlitwę)?

Najlepiej wykonywać ją wspólnie z innymi wiernymi w meczecie. Taka modlitwa jest wynagradzana bardziej, poza tym dla konwertytów jest to okazja do jej nauki.
Jeśli modlimy się sami, przestrzegamy następujących czynności:

1. Upewnij się, że twoje ciało, ubranie i miejsce modlitwy jest czyste.
2. Stań twarzą w kierunku 'qibli, która jest kierunkiem świętego meczetu w Mekce.
3. Podnieś dłonie do ramion i powiedz takbir : Allahu akbar (Allah jest Największy)
4. Połóż swoje dłonie na klatce piersiowej, prawa dłoń niech przykrywa lewą.
5. Wyrecytuj surę Al.-Fatiha (Surę Otwierającą):

"Bismillahi rrahmani rrahim - Alhamdulillahi rabbi 'alamin - Arrahmani rrahim - Maliki jałmiddin - Ijaka naabudu ła ijaka nastaain - ihdina ssirata-l-mustaqiim - Ssiratal alladina 'ana'amta alajhim, ghajril maghdubi 'alajhim ła ddalin. Amin."


6. Wyrecytuj dowolną surę z Koranu lub jej fragment np. surę Al.-Ikhlas (Szczerość Wiary):
"Bismillahi rrahmani rrahim - Qul huła Allahu ahad - Allahu ssamad - Lam jalid ła lam julad ła lam jakun lahu kufułan ahad"


7. Zrób skłon (ruku) opierając dłonie na wysokości kolan  i w czasie jego trwania mów 3 razy: 'Subhana rabbija al.-adiim" (Chwała niech będzie Największemu Bogu), następnie wyprostuj się i w tej pozycji powiedz: 'Sami'a Llahu liman hamida! Rabbana ła laka alhamd' (Bóg wysłuchuje tych, którzy się do Niego zwracają! Panie Nasz, chwała Tobie). Następnie powiedz 'Allahu akbar' i wykonaj czołobicie tak, aby twarz (czoło i nos), dłonie, kolana i palce u stóp spoczywały na ziemi. W tej pozycji wypowiadaj 3 razy: 'Subhana rabbijal 'Ala'. Podnieś się z pozycji 'sudżud' (czołobicia) do pozycji siedzącej mówiąc: Allahu Akbar, a siedząc wypowiadaj: 'Rabbi ghfirli ła rhmani' (O Panie mój, wybacz mi, zlituj się nade mną!). Po tym wykonaj drugie czołobicie wraz z wypowiedzeniem 'Allahu akbar' a w czasie trwania w sudżud mówiąc 3 razy: 'Subhana rabbijal 'Ala'. Po tym wstań do pozycji stojącej z 'Allahu akbar' na ustach i wykonaj to samo jeszcze raz.
Po zakończeniu drugiego czołobicia, wykonany jest jeden 'rakat'. Kiedy zakończysz drugi 'rakat' pozostań w pozycji sudżud i wyrecytuj 'taszahhud' oraz modlitwę Abrahama:


At-tahijatu lil-lahi łas-salałatu łattajjibatu, assalamu alajka ajjuhan nabiju ła rahmatullahi ła barakatuhu, assalamu alajna ła ala 'ibadil-llahi s-salihin. Aszhadu an la illaha illa llah ła aszhadu anna muhammadan abduhu ła rasuluh" 

Cała cześć, modlitwy i wszystko związane z czcią, należą się Allah,niech będzie z tobą, o Proroku, pokój, miłosierdzie Allah i Jego błogosławieństwo, pokój niech będzie z nami wszystkimi, prawymi sługami Allah. Zaświadczam, że nie ma boga poza Allah i zaświadczam, że Muhammad jest Sługą i Wysłannikiem Allah.
"Allahumma salli 'ala Muhammad ła 'ala ali Muhammad, kama salajta 'ala Ibrahim ła 'ala ali Ibrahim ła barik 'ala Muhammad ła 'ala ali Muhammad, kama barakta 'ala Ibrahim ła 'ala ali Ibrahim fil 'alamina innaka hamidun madżid"
O Allah, pobłogosław Muhammadowi  i jego rodzinie tak, jak pobłogosławiłeś Abrahamowi
i jego rodzinie, bądź miłościwy dla Muhammada i jego rodziny, tak, jak byłeś miłościwy dla Abrahama i jego rodziny. Zaprawdę, Ty jesteś Wychwalony, Wspaniały.

Dlaczego się modlimy?

Muzułmanin przestrzega modlitwy, aby okazać Allah (swt) swe oddanie i posłuszeństwo. Modlitwa jest jedną z największych form czci, która podoba się Bogu. Poprzez modlitwę dziękujemy Stwórcy za wszelkie łaski i prosimy Go o dalsze błogosławieństwo, pomoc oraz przewodnictwo w naszym ziemskim życiu.

Co rozumiemy poprzez 'zakat'?

Termin 'zakat' pierwotnie oznacza wzrost oraz czystość (oczyszczenie). I prawie muzułmańskim dotyczy oddania każdego roku pewnego procentu swojego majątku na cele charytatywne i dobroczynne. Na przykład jeśli w ciągu danego roku osiągniemy ilość pieniędzy równoważną wartości 85 gram złota, to musimy zapłacić z tego 2,5% zakat.
Pieniądze uzyskane z zakatu są przeznaczone dla biednych i potrzebujących muzułmanów, dla tych, którzy popadli w długi i nie są w stanie ich spłacić, mogą też być pomocą finansową dla konwertytów, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji itp.

Dlaczego płacimy 'zakat'?

Dlatego, aby okazać posłuszeństwo Bogu, który nakazał nam to czynić i powiedział, że kocha tych, którzy wspomagają potrzebujących. Również po to, aby okazać swoją wdzięczność wobec Allah, dzięki któremu otrzymaliśmy wszelkie dobra. Zakat jest także formą uzyskania równowagi, oczyszczenia i uleczenia siebie z egoizmu i chciwości.

Co oznacza 'sawm' (siyam)?

W miesiącu Ramadan (dziewiątym miesiącu muzułmańskiego kalendarza księżycowego) muzułmanie poszczą okazując posłuszeństwo Bogu oraz wdzięczność za łaskę zesłania Koranu.
W czasie postu wierni powstrzymują się od jedzenia, picia oraz stosunków seksualnych od wschodu do zachodu słońca. Należy też oddalić się od popełniania wszelkich grzechów np. kłamstwa, oszustwa, kradzieży, obmawiania, przeklinania itd.
Z postu mogą być zwolnione osoby chore, podróżujące, kobiety w czasie ciąży, karmiące, w czasie połogu i miesiączki, muszą one jednak odrobić post w innym, dogodnym dla siebie czasie.
Ramadan kończy się świętem Eid al-Fitr (święto zakończenia postu). Pierwszy dzień Eid al-Fitr przypada na pierwszy dzień kolejnego miesiąca kalendarza muzułmańskiego - Shawwal. Muzułmanie zbierają się na modlitwę świąteczną, która odbywa się rano, dziękują Bogu za łaskę i wytrwałość w poszczeniu, za to że mogli wypełnić ten ważny, religijny obowiązek tak jak Allah nakazał w Koranie:
"O wy, którzy wierzycie! Przepisany jest wam post, tak jak był przepisany tym przed wami, abyście zasłużyli na Bożą ochronę (przed pokusami cielesnymi) i byście stali się pobożni." (2:183)

Ponadto Allah (swt) mówi na temat miesiąca postu:

"Miesiąc ramadan (to miesiąc), w którym zesłany został Koran jako przewodnictwo dla ludzi i jako jasna prawda przewodnictwa, i jako rozróżnienie (pomiędzy prawdą a kłamstwem). Dlatego kogo spośród was zastanie ów miesiąc, ten musi pościc; a kto jest tak chory, że nie może pościć, albo jest w podróży (to obowiązuje go ta sama) liczba innych dni. Bóg chce wam ułatwić a nie chce wam utrudnić; tak byście mogli wypełnić liczbę dni wymaganych; i wysławiajcie Boga, gdyż was prowadził, i byc może (w ten sposób) okażecie (Mu) wdzięczność." (2:185)


Dlaczego pościmy?

Muzułmanie powinni pościć ze względu na nakaz Allah (swt), który kocha poszczących, aby okazać Mu wdzięczność za zesłanie Koranu, za wszelkie błogosławieństwa i łaski, prosić Go o wybaczenie grzechów. Powstrzymywanie się od jedzenia i picia pozwala nam też poczuć sytuację tych, którzy na co dzień cierpią głód i biedę. W ten sposób stajemy się wrażliwsi na potrzebujących. Post wzmaga też w człowieku poczucie szczerości, cierpliwości, dyscypliny, porusza jego sumienie, wpływa też pozytywnie na zdrowie i samopoczucie. Właściwie praktykowany post zostanie oczywiście wynagrodzony przez Allah (swt).

Co oznacza "hajj" (hadżdż)?

Termin hadżdż oznacza pielgrzymkę do Mekki. Odbycie jej przynajmniej raz w życiu jest obowiązkiem każdego wyznawcy Islamu (o ile posiada on środki na jego zrealizowanie). Obrzędy związane z pielgrzymką rozpoczynają się w pierwszej części miesiąca Dhu-l-hijjah (jest to ostatni miesiąc kalendarza muzułmańskiego). W 9 dniu tego miesiąca pielgrzymi zbierają się na wzgórzu Arafat, gdzie składają modlitwy i prośby do Boga. Kolejny dzień jest dniem Eid Al-Adha czyli świętem Ofiarowania, składa się wtedy ofiary ze zwierząt na pamiątkę ofiary złożonej przez proroka Abrahama. Po złożeniu ofiar pielgrzymi udają się do Mekki, aby siedmiokrotnie okrążyć Kaabę (tawaf).

Dlaczego wykonujemy "hajj"?

Ponieważ jest to jeden z obowiązków muzułmanina, to po pierwsze. Poprzez pielgrzymkę oczyszczamy się wewnętrznie, staramy się być lepszymi ludźmi, dziękujemy Bogu za opiekę, zdrowie i wszelkie inne błogosławieństwa. W czasie hadżdżu mamy możliwość modlić się w świętym miejscu, zobaczyć na własne oczy Kaabę (pierwszą świątynię Boga Jedynego), w kierunku której odmawiamy codzienne modlitwy, odwiedzić ziemię po której chodził prorok Abraham i jego pierwszy syn Ismael, na której prorok Muhammad otrzymał objawienie, mamy możliwość poznać braci i siostry z całego świata, doświadczyć uniwersalizmu Islamu.

Rozpoczęcie nowego życia

Przyjęcie Islamu i stanie się muzułmaninem sprawia, że stajemy się niejako 'tabula rasa', gdyż Allah (swt) wybacza nam wszystkie grzechy, które popełniliśmy przed konwersją. Otrzymujemy czystą kartkę, na której nasze uczynki będą zapisywane od nowa. Aby były to same dobre czyny, nasza wiedza o Islamie powinna być przede wszystkim stale powiększana. A w jaki sposób ją zdobędziemy i będziemy umacniać się w wierze? Poprzez lekturę Koranu i  sunny oraz ich właściwie opracowane interpretacje, lekturę biografii Proroka Muhammada, wszystkich pozostałych Wysłanników Boga, poprzez uczestnictwo w dżumu'a (modlitwie piątkowej), świętach muzułmańskich, wykładach i spotkaniach dla muzułmanów. Konieczna jest także lektura książek o tematyce islamskiej dotyczącej historii Islamu, prawa, sposobu życia, rytuałów religijnych itd.


Opracowanie na podstawie książki 'This is Islam', autor: dr Khaled M. Mouharram
Tłumaczenie: Anna Miriam